renk

ne kadar çoksunuz diye düşündüğüm zamanlardan biri sanırım;

bakıyorum da aslında çoğu ne kadar silik
belki de hep öleydiler
ben onlara kendimden çok şey kattım sadece
çoğu zaman olanı olduğu gibi görmek yerine
görmek istediğim gibi görmenin
daha az kırıcı olduğuna inandım belki de;

bu yüzden sanırım
kendimden renk katmaya
olanı daha belirgin hale getirerek
kıymetli kılmaya
daha da büyütmeye çalıştım;

hala elimdekilerin gücüne inanmaya çalıştığım zamanlar bunlar sanırım;

hala kafa tutmaya çalışmam mesela
o kadar siyah olamaz diye söylenmem
diğerinin
çok kırmızı olmasına inatla karşı çıkmam gibi;

halbuki ne kadar kolay olurdu
her şeyi olduğu gibi görmek
her renkte minik pırıltılar aramaya çalışmadan
silik ya da keskin diyip
sadece onu kabullenmeyi
seçebilmek;

belki de hepimiz için daha az yorucu ve yıkıcı olurdu...